ΕΓΕΡΘΗΤΙ: ΑΚΡΟΤΗΤΑ Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;‏

Το βράδυ των εκλογών μετά την οριστικοποίηση του αποτελέσματος παρακολουθήσαμε το διάγγελμα του Γραμματέα της Χρυσής Αυγής. Το περιστατικό που προηγήθηκε με τους δημοσιογράφους ξένισε πολλούς ενώ κάποιοι άλλοι ένιωσαν προσβεβλημένοι με όσα διαδραματίστηκαν. Σκεπτόμενοι πιο ψύχραιμα, χωρίς προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και κομματικές αγκυλώσεις μπορούμε να εξετάσουμε εκ νέου το περιστατικό που συζητήθηκε τόσο πολύ. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα εθνικιστικό - πατριωτικό κίνημα με συγκεκριμένες δομές και λειτουργία. Μέσα σε αυτές τις δομές εντάσσεται και η πειθαρχεία, στρατιωτικού τύπου μάλιστα, που δείχνει και τον χαρακτήρα της οργάνωσης. Αν η εκδήλωση που παρακολουθήσαμε ήταν κλειστή προς τρίτα πρόσωπα και αφορούσε αποκλειστικά μέλη της οργάνωσης δεν θα υφίστατο κάποιο θέμα απλά ο καθένας που την παρακολουθούσε θα έβγαζε τα συμπεράσματά του σχετικά με τις αρχές που διέπουν την οργάνωση. Από τη στιγμή όμως που τρίτα πρόσωπα βρίσκονταν στην αίθουσα γεννιέται το εξής ερώτημα: Οι παρεβρισκόμενοι υπόκεινται στις αρχές που διέπουν τις μεταξύ σχέσεις των μελών της οργάνωσης και πρέπει να τις ακολουθήσουν εφόσον τους ζητηθεί ναι ή όχι; Εκ πρώτης όψεως θα λέγαμε όχι. Ωστόσο αν εξετάσουμε καλύτερα μπορεί να φτάσουμε σε άλλα συμπεράσματα. Όταν κάποιος πηγαίνει ως επισκέπτης οφείλει να σέβεται τις ιδιαιτερότητες του οικοδεσπότη. Αν πάμε επίσκεψη στο σπίτι ενός γνωστού μας που ανήκει σε διαφορετική θρησκεία από τη δική μας, έχει άλλα ήθη και έθιμα, πρέπει να ακολουθήσουμε το τελετουργικό που απαιτεί η δική του θρησκεία ή να μην κάνουμε κάτι που θα τον προσβάλει. Αν νιώσουμε ότι έτσι προσβάλλεται το δικό μας θρησκευτικό συναίσθημα καλό είναι να αποχωρήσουμε και το θέμα σταματάει εκεί. Και τούτο διότι σε τέτοιου είδους θέματα δεν χωρούν συμβιβασμοί. Παρόμοια θέματα, που κατέχουν θέση εθιμικού δικαίου, αποτελούν και τα θέματα κωδικοποιημένης συμπεριφοράς σε συγκεκριμένο χώρο και τόπο. Προφανώς για αυτόν ακριβώς τον λόγο ζήτησαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής από τους παρεβρισκόμενους να σεβαστούν τους κανόνες της οργάνωσης και να εγερθούν. Σε διαφορετική περίπτωση τους ζήτησαν απλά να αποχωρήσουν. Βέβαια οι δημοσιογράφοι δεν πραγματοποίησαν φιλική επίσκεψη αλλά έκαναν τη δουλειά τους. Καμία αντίρρηση ως προς αυτό. Η έξοδος ήταν ανοιχτή και μπορούσαν να αποχωρήσουν όποια στιγμή ήθελαν. Κατά καιρούς έχουμε δει πολιτικούς να επισκέπτονται χώρες με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο και να προσαρμόζονται σε αυτό αμέσως. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι επισκέψεις στο κράτος του Ισραήλ όπου οι πολιτικοί μας φόρεσαν το εβραϊκό καπέλο «κιππά» προ κειμένου να συμμετάσχουν σε κάποιο τελετουργικό. Κανένας τους όμως δεν ένιωσε προσβεβλημένος για τον εξαναγκασμό αυτό, ούτε πολιτικός ούτε δημοσιογράφος. Το ίδιο ισχύει και για επισκέψεις σε μουσουλμανικές χώρες από τις οποίες έχω βιώματα και προσωπική εμπειρία από τα ταξίδια μου σε αυτές. Συγκεκριμένα σε ταξίδι που πραγματοποίησα στο Μαρόκο και ενώ βρισκόμασταν μέσα στο τραίνο μας πλησίασε ένας Μαροκινός και μας είπε πως δεν επιτρέπεται το ζευγάρι να αγκαλιάζεται και να φιλιέται σε δημόσια θέα. Το σεβαστήκαμε γιατί αυτό απαιτούσαν τα ήθη και έθιμα της χώρας αυτής. Στην Ελλάδα όμως ισχύει το αντίστροφο. Η κυρίαρχη κουλτούρα που εκ των πραγμάτων είναι η ελληνική δεν γίνεται σεβαστή από τους «επισκέπτες» της και επιπλέον διάφορες περίεργες φωνές απαιτούν από την κυρίαρχη κουλτούρα να σεβαστεί αυτή τις ιδιαιτερότητες των ξένων πολιτιστικών στοιχείων σε σημείο να φτάνουμε σε πολιτιστική αλλοτρίωση του ελληνικού πολιτιστικού στοιχείου. Η ασυμφωνία είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλη και πασιφανής. Για να επανέλθουμε στο κεντρικό μας θέμα τα μέλη της Χρυσής Αυγής ζητήσανε από τους δημοσιογράφους να σεβαστούν το πρόσωπο και τη διαδικασία και όχι να δηλώσουν υποτέλεια σε κάποια ανώτερη αρχή. Το ένα πράγμα είναι εντελώς διαφορετικό από το άλλο. Αυτό όμως ξένισε τους ανθρώπους του ελληνικού τύπου, όχι όμως και τους ξένους, οι οποίοι αντιδράσανε χωρίς να αξιολογήσουνε την κατάσταση όπως θα έπρεπε. Τούτο είναι λογικό διότι αλλιώς είχαν συνηθίσει μέχρι σήμερα να αντιμετωπίζονται σε ανάλογες καταστάσεις. Τσιγάρο, καφές και σκουπίδια συνθέτουν το άθλιο σκηνικό σε συνεντεύξεις που γίνονται εντός και εκτός βουλής. Η οικειότητα μάλιστα που διακρίνει τις σχέσεις των ανθρώπων της τέταρτης εξουσίας με τους πολιτικούς δίνει την εικόνα και το είδος της σχέσης μεταξύ τους. Τραπεζώματα, χαριεντίσματα, ρουσφέτια και αλευρώματα δίνουν και παίρνουν μεταξύ των δύο ισναφιών - σιναφιών. Εν κατακλείδι λοιπόν πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι δημοσιογράφοι δεν ήταν μαθημένοι να αντιμετωπίζονται έτσι ή απλά ήταν αδιάβαστοι και απροετοίμαστοι για αυτά που θα συναντούσαν το βράδυ των εκλογών στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Και αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό για αυτούς που πληρώνονται για να κάνουν ρεπορτάζ και να ενημερώνουν την κοινή γνώμη.