"Πόσο επίκαιροι είναι ο Γεώργιος Σουρής και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης και ας έχουν περάσει πάνω από 100 και 150 χρόνια αντίστοιχα"

"“Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε “πηρεσίαν να μπούμεν”, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν...

Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν είς το Ταμείον δεκαοχτώ ΄κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματα τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά – κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πως θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλητώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν.”

Μήπως διαβάζοντας τα παραπάνω κείμενα οι πολιτικοί μας, οι πνευματικοί μας άνθρωποι, οι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες μας, συνετισθούν και παύσουν να μιλούν;

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ




“Ποιος είδε κράτος λιγοστό,
σ΄ όλη τη γη μοναδικό
Εκατό να ξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
να΄χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Να ΄χει κλητήρες για φρουρά
Και να σε κλέβουν φανερά
Κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
Τον κλέφτη να γυρεύουνε;»

Γ. ΣΟΥΡΗΣ