
Θυμάμαι τον παλιό κακό καιρό, τότε με την επάρατο δεξιά, όταν οι διάφοροι σοσιαλιστές σύντροφοί μου συνδικαλιστές, έκαναν απεργίες, αν τολμούσε κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης να σκεφθεί, έστω φωναχτά, για κάποιες υποτυπώδεις μεταρρυθμίσεις, στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, στους μισθούς, στις συντάξεις. Κατέβαζαν τους διακόπτες, έκλειναν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, έδεναν τα πλοία στα λιμάνια, σταμάταγαν τις συγκοινωνίες, διέλυαν την ζωή στις πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, έσπαγαν ότι έβρισκαν στο πέρασμά τους, και με την πρόθυμη συμπαράσταση των Μ.Μ.Ε. αναδείκνυαν τον βαρβαρισμό της δεξιάς. Οι μπατιρημένοι καναλάρχες εξυμνούσαν τον Παπανδρέου ως τον Μεσσία της Ελλάδος, που η άνοδός του στην εξουσία, θα «λύτρωνε» τον λαό από τα «δεινά» και παράλληλα θα γέμιζε τα ταμεία τους με νέα δάνεια, για να επιβιώσουν. Αν η επάρατη δεξιά τολμούσε να κάνει πράξη κάποια ανώδυνα μέτρα, όπως παραδείγματος χάρη να δώσει αύξηση στους εργαζομένους ενός ευρώ την ημέρα, ή να μετακινήσει κάποιο υπάλληλο από τον...