ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ, ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗ

Τι απαιτεί αλήθεια η μελλοντική κοινωνία από έναν άνθρωπο?
Είναι πολύ εύκολο να το κατανοήσουμε.

Εφόσον τα κράτη συρρικνώνονται υπό την αιγίδα του παγκοσμίου κεφαλαίου το οποίο πολύ απλά ελέγχουν μεγάλες πολυεθνικές, ο πολίτης ενός κράτους θα πρέπει να μοιάζει με τον υπάλληλο μιας πολυεθνικής.

Καλό παρουσιαστικό το οποίο φυσικά περιλαμβάνει λεπτό σώμα ει δυνατόν γυμνασμένο, περιποιημένα μαλλιά με κουπ μοντέρνες, ντύσιμο μοντέρνο και ει δυνατόν επώνυμο.
Συνήθειες στην καθημερινότητα που κρίνονται απαραίτητες, γυμναστήριο, υγιεινή διατροφή μέχρι σημείου να γίνεσαι κινητός θερμιδομετρητής
Προσήλωση στην εργασία σε βαθμό ιερότητας. Κατάργηση ωραρίου, υπερωριών, σαββατοκύριακου, ελευθερίας ακόμα και στο σπίτι εφόσον η πολυεθνική είναι η οικογένειά σου και πρέπει πάντα να είσαι διαθέσιμος στις ανάγκες της
Τσιγάρο? όχι βέβαια Γλυκά? Ψωμί? Μην τρελαθούμε. Εννοείται πως είναι αυστηρά απαγορευμένα
Μελέτη ? Οικονομικές εφημερίδες, χρηματιστήριο, κοινωνικά νέα και αθλητική ενημέρωση.
Απαραίτητα εξαρτήματα στη ζωή. Καλό αυτοκίνητο, καλό λαπτοπ, καλό κινητό, σπίτι σε περιοχή που να μην είναι φυσικά «λαϊκή συνοικία», εξοχικό, και φυσικά στα μακρινά όνειρα αλλά εφικτά, σκάφος.
Γάμος με ανάλογο άτομο και ει δυνατόν σε μια πιο προχωρημένη ηλικία για να μην υπάρξουν εμπόδια στην καριέρα του είδους παιδιά , οικογενειακές υποχρεώσεις κλπ
Ο κόσμος? Χρήσιμος μόνο σαν προϊόν στατιστικών ερευνών, ή αγοραστικών πλάνων. Δεν υπάρχει συνάνθρωπος , υπάρχει απλά καταναλωτής κάποιων προϊόντων. Target group.
Αποστροφή για παρεκκλίνουσες συμπεριφορές του είδους – απεργοί, διαδηλωτές, άτομα με ενοχλητικές ευαισθησίες , φτωχοί, ανάπηροι, καπνιστές, ναρκομανείς, αλκοολικοί, παιδιά με ειδικές ανάγκες, εργαζόμενες που μένουν έγκυες και άλλες μη κερδοφόρες κατηγορίες.
Βαθύτερο όραμα κι επιθυμία για έναν νέου τύπου Καιάδα για να ξεμπερδέψουμε γρήγορα από τους ανεπιθύμητους.


Όλο αυτό το πλαίσιο ουδεμία σχέση έχει με το ενδιαφέρον της πολυεθνικής-κράτους για καλύτερη υγεία και διαβίωση των υπαλλήλων. Είναι απλά στοιχεία απαραίτητα για την καλή λειτουργία της εταιρείας και την απαλοιφή ενοχλητικών παραμέτρων που θα επέφεραν μείωση στα κέρδη ή θα άφηναν ελευθερία στον υπάλληλο-πολίτη να αμφιβάλει, να αναρωτιέται, να αφουγκράζεται τις πραγματικές του ανάγκες, να κατανοεί μόνος του τις ανάγκες που του υποδεικνύει το σώμα του και μπορεί κάποια στιγμή να ανακαλύψει την ουσία της ζωής η οποία φυσικά είναι τζάμπα και δεν χρειάζεται να παίξει σε κανένα χρηματιστήριο, και ανήκει σε όλους δωρεάν αν ξεστραβωθούν να τη δουν.


Υπάρχει κάτι που με τρομάζει.Το χάσμα μυαλών που αρχίζει και παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Με δυο αντίπαλα στρατόπεδα όπου από τη μια υπάρχουν λίγοι κι από την άλλη πολλοί. Υπήρχε μια εποχή που χαιρόμουν να βρίσκομαι σε μια παρέα με αντίπαλα στρατόπεδα και να τσακωνόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως. Ήταν ένα ζωντανό συναίσθημα, δημιουργικό, τροφή για σκέψη, για πράξη.

Αυτό που αισθάνομαι σήμερα είναι αλλιώτικο. Βρέθηκα προχτές σε μια παρέα κι ένοιωσα σαν να πρωταγωνιστούσα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου οι γύρω μου είχαν καταληφθεί από κάποιο έξω-ανθρώπινο στοιχείο που δεν είχε καμιά σχέση με το κόσμο που μέχρι τώρα ήξερα, και παπαγάλιζαν όλοι μαζί τα ίδια και τα ίδια ανούσια πράγματα, χωρίς προσωπική σκέψη, χωρίς να ξέρουν το γιατί και το πως.

Βλέπαμε με τελείως διαφορετική οπτική, ίδια πράγματα και σκεφτόμασταν σε τελείως διαφορετικό μήκος. Αλλά όχι μ’εκείνη τη διαφορετικότητα της διαφωνίας, της άλλης γνώμης, της διαφορετικής αντίληψης. Καμιά σχέση. Δεν είναι ότι μας χώριζαν τάξεις, κόμματα, θρησκείες, οικονομική κατάσταση, σπουδές. Μπορώ να πω ότι αντίθετα, μοιραζόμαστε πολλά κοινά. Απλά ήταν μια ομάδα ανθρώπων που είχε περάσει σε ένα επόμενο στάδιο που εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να περάσω. Ήταν σαν να παίζαμε όλοι το ίδιο έργο απλά εγώ ένοιωθα πως μπορώ να αυτοσχεδιάζω ακόμα ενώ εκείνοι παρακολουθούσαν αποκλειστικά κάποιο υποβολέα που τους υπαγόρευε κάθε σκέψη τους, κάθε συναίσθημα.

Ήμασταν πλάσματα από διαφορετικό χωροχρονικό.
Για μένα το πορτοκάλι ήταν ακόμα φρούτο και κι εκείνους μπάλα με ανάγλυφη επιφάνεια.

Δεν ξέρω ίσως αυτό σημαίνει το καλωσόρισμά μου στο νέο κόσμο. Το σίγουρο είναι πως αυτό το κόσμο δεν το θεωρώ δικό μου. Δεν ανήκω και δεν θα κάνω τίποτα για να μοιάσω με κάτι τέτοιο ακόμα κι αν το αντίτιμο της άρνησής μου θα είναι βαρύ. Πιστεύω πως πολλοί αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και ξέρουν ακριβώς τι θέλω να πω.

Σήμερα τουλάχιστον εδώ στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο το σχέδιο υπάλληλος-πολίτης μπάζει ακόμα. Υπάρχουν αντιστάσεις που όμως σιγά σιγά εξαφανίζονται. Και είναι πραγματικά τραγικό όταν βλέπει κανείς αυτό το πρώτυπο να επεκτείνεται από τη τάξη των στελεχών στις τάξεις των δυστυχισμένων. Οι φωνή που υπενθύμιζε δεν είμαστε αμερικανάκια σωπαίνει. Ολη η Ευρώπη κάνει αγώνα δρόμου να ξεπεράσει ακόμα και το δάσκαλο. Η γερασμένη αρτηριοσκληρωτική Ευρώπη παραδίνεται άνευ όρων στο Νέο Κόσμο.

Αυτό είναι το χάσμα που με τρομάζει. Πως θα υπάρχουμε λίγοι που θα ξέρουμε ακόμα σε τι χρησιμεύει ένα πορτοκάλι κι αυτό θα είναι μαρτύριο, σ΄ενα κόσμο που τα φρούτα θα πετιούνται στις χωματερές σαν άχρηστα. Κι η εναλλακτική? Να ξεχάσεις τι είναι φρούτο. Τη δροσιά του. Το άρωμά του. Τη γεύση του γιατί κάποιος άλλος αυτό αποφάσισε για σένα. Η τραγικότητα της μόρφωσης που συρρικνώνεται σε επίπεδο διαφήμησης. Τόση ώστε να χωράει σε ένα σποτ.

Η νέα εποχή που καταφθάνει ολοταχώς δυστυχώς επιβεβαιώνει τα πιο απίθανα σενάρια. Εκείνα που διαβάζαμε τη νύχτα και τρομάζαμε. Όλα τα πλάσματα που δημιουργήθηκαν κατά καιρούς από τους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας ή και τρόμου, αποκρυπτογραφούνται και μπορούμε επί τέλους να ερμηνεύσουμε το συμβολισμό τους.


Προβλέπω πως στη νέα εποχή που καταφθάνει για να βρούμε κάτι αξιόλογο θα πρέπει στα σίγουρα να ψάξουμε στα σκουπίδια.

Ναι είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας που επιβεβαιώνεται. Το σημείο της πόλης που θα έχει κάτι να πει θα είναι η χωματερή. Ραντεβού εκεί λοιπόν. Να αποκτήσουμε αντισώματα ενάντια στο γενικό ξεκαθάρισμα.

Είχαμε μάθει να ρωτάμε
Θέλεις?

Είναι καιρός να αλλάξουμε την ερώτηση.
Θέλω?
http://vasiliskos2.blogspot.com/2010/09/blog-post.html