Συμπολίτες μου σας λυπάμαι, αλλά καλά να πάθετε.!

Θυμάμαι τον παλιό κακό καιρό, τότε με την επάρατο δεξιά, όταν οι διάφοροι σοσιαλιστές σύντροφοί μου συνδικαλιστές, έκαναν απεργίες, αν τολμούσε κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης να σκεφθεί, έστω φωναχτά, για κάποιες υποτυπώδεις μεταρρυθμίσεις, στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, στους μισθούς, στις συντάξεις.
Κατέβαζαν τους διακόπτες, έκλειναν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, έδεναν τα πλοία στα λιμάνια, σταμάταγαν τις συγκοινωνίες, διέλυαν την ζωή στις πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, έσπαγαν ότι έβρισκαν στο πέρασμά τους, και με την πρόθυμη συμπαράσταση των Μ.Μ.Ε. αναδείκνυαν τον βαρβαρισμό της δεξιάς.
Οι μπατιρημένοι καναλάρχες εξυμνούσαν τον Παπανδρέου ως τον Μεσσία της Ελλάδος, που η άνοδός του στην εξουσία, θα «λύτρωνε» τον λαό από τα «δεινά» και παράλληλα θα γέμιζε τα ταμεία τους με νέα δάνεια, για να επιβιώσουν. Αν η επάρατη δεξιά τολμούσε να κάνει πράξη κάποια ανώδυνα μέτρα, όπως παραδείγματος χάρη να δώσει αύξηση στους εργαζομένους ενός ευρώ την ημέρα, ή να μετακινήσει κάποιο υπάλληλο από τον δεύτερο, στον τρίτο όροφο κάποιας υπηρεσίας, γινόταν ο κακός χαμός. Απεργία για ψύλλου πήδημα.
Σήμερα που τα αφεντικά τους βρίσκονται στην κυβέρνηση, απολύουν χιλιάδες εργαζομένους, μειώνουν μισθούς και συντάξεις κατά 30 έως 40%, επιβάλλουν φόρους που οι εξαθλιωμένοι πλέον πολίτες-υποζύγια δεν μπορούν να πληρώσουν, οι κινεδιζόμενοι συνδικαλιστές, διαθέτοντες «πυγήν μεγάλην, πόσθην μικράν» (Αριστοφάνης, Νεφέλαι), έχουν σκύψει στα τέσσερα, και δεν βγάζουν άχνα.
Στους παπανδρεϊκούς χρόνους που ζούμε, πέταξε ο ψύλλος και έμεινε το πήδημα.
Αν ήμουν κακός θα έλεγα καλά να πάθουν, αν ήμουν δεξιός θα έλεγα ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Δεν είμαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ήμουν σοσιαλιστής και δεν ανεχόμουνα την βαρβαρότητα. Δυστυχώς πέταξε ο σοσιαλισμός και μου έμεινε η βαρβαρότητα. Και με αυτήν, από εδώ και μπρός θα πορεύομαι…
Στάθης