Οι θεσμοί για να λειτουργούν και να υπάρχουν, χρειάζονται την εμπιστοσύνη των πολιτών. Όταν καταρρεύσει αυτή η εμπιστοσύνη, καταρρέουν και οι θεσμοί (ακριβέστερα, τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους θεσμούς). Αυτή η ολική κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πολιτών στα θεσμικά πρόσωπα, ξεκίνησε ήδη από το μνημόνιο I (Μάιος 2010) και τώρα κορυφώνεται σταδιακά εν όψει και των τελευταίων οικονομικών εξελίξεων και τη θέση της πατρίδας μας υπό ταπεινωτική κηδεμονία και εξαθλιωτική πορεία, από τις δυνάμεις του παγκόσμιου οικονομικού άξονα. Το κίνημα των αγανακτισμένων Ελλήνων πολιτών (Μάιος-Ιούνιος 2011) υπήρξε ένα ορόσημο σ' αυτήν την πορεία αλλά και το καμπανάκι κινδύνου για τους πολιτικά αόμματους. Όχι γιατί αυτό προκάλεσε την καθολική άρση της θεσμικής εμπιστοσύνης από τα πρόσωπα που κατέχουν τα πολιτειακά και πολιτικά αξιώματα αλλά γιατί έδωσε την ευκαιρία σε πάνω από 2 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες να την εκφράσουν και να εκφραστούν, να συνυπάρξουν, να συνδιαμορφώσουν έναν κεντρικό πυρήνα αιτημάτων, να αυτοεπιβεβαιωθούν ως (πρώιμο) πολιτικό υποκείμενο και να αποτελέσουν έκτοτε τον κύριο αγωνιστικό κορμό της πολιτικής και κοινωνικής εναντίωσης στην κομματική σαπίλα και τη νέα οικονομική κατοχή.
Η νεο-μεταπολιτευτική μετάβαση άρχισε να διαγράφεται καθαρά από την εποχή της αρχικής ακομμάτιστης έκρηξης των αγανακτισμένων Ελλήνων πολιτών, όταν υπολογίσιμα τμήματα του ελληνικού λαού έσπασαν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές και ενώθηκαν μαχητικά, σε μια ιδιότυπη χαλαρή συμμαχία, στο Σύνταγμα και αλλού, κατά του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος και εναντίον της παράδοσης του λαού και της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους. Στην πραγματικότητα, το κίνημα των αγανακτισμένων Ελλήνων πολιτών υπήρξε τέκνο και σηματοδότης αυτής της ιστορικοπολιτικής μετάβασης από το πολιτικό σάπιο στη νέα πολιτική κατάσταση! Ένα κεντρικό χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της μετάβασης, είναι η ανάπτυξη (πέριξ των αγανακτισμένων αλλά όχι μόνο) εκατοντάδων κινήσεων πολιτών και κινημάτων, μικρών και μεγαλύτερων, ανά την ελληνική επικράτεια. Αυτές οι εκατοντάδες, πανελληνίως διεσπαρμένες, μικρότερες ή μεγαλύτερες οργανώσεις και πρωτοβουλίες πολιτών, αποτελούμενες από κοινωνικές δυνάμεις αλλά και από πρόσωπα που απελευθερώθηκαν από τα κομματικά δεσμά τους, αποτελούν τη μαγιά και το κοινωνικό υπόστρωμα της νέας πολιτικής πραγματικότητας που δειλά δειλά ξεπροβάλλει.
Βρισκόμαστε ήδη λοιπόν, από την εποχή του μνημονίου I σε πορεία μετάβασης από έναν ιστορικοπολιτικό κύκλο σε άλλον. Ξεψυχούν, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλοι κομματικοί σχηματισμοί της μεταπολίτευσης και θα σχηματιστούν νέοι με διασπάσεις των παλαιών κομμάτων, τα οποία ολοκλήρωσαν με καταστροφικό για την Ελλάδα και το λαό τρόπο τον πολιτικό τους βίο, και μεγάλη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Τα μικρότερα κόμματα θ' αντέξουν μπροστά στον ορυμαγδό αλλά δεν πρόκειται να ενισχυθούν τόσο πολύ ώστε να παίξουν καθοριστικό ρόλο, ίσως παίξουν κάποιον κεντρικό πολιτικοκοινωνικό ρόλο πολύ προσωρινά. Η μετάβαση από τον παλαιό σάπιο κύκλο στο νέο και ελπιδοφόρο γίνεται προοδευτικά και ανά χρονικές φάσεις, γι' αυτό πολλοί ακόμη δεν την έχουν συναισθανθεί.
Είναι όμως πραγματικά αξιοπερίεργο πως τόσοι "έγκριτοι" παλαιοί πολιτικοί και "καταξιωμένοι" πολιτικοί αναλυτές δεν έχουν πει κουβέντα εδώ και μήνες γι' αυτήν την καθαρά πια διαγραφόμενη μετάβαση από τον έναν κοινωνικοπολιτικό κύκλο στον άλλον (οφειλόμενη κατά κύριο λόγο στα μνημόνια ξεπουλήματος της Ελλάδας, κατάλυσης της συνταγματικής τάξης της χώρας και αδιανόητης εξαθλίωσης του λαού) ούτε μπόρεσαν να αρθρώσουν ξεκάθαρο πολιτικό λόγο για τα λαϊκά και κινηματικά χαρακτηριστικά των πανελλαδικώς κινητοποιούμενων Ελλήνων πολιτών (που συμπεριλαμβάνουν στους κόλπους τους και τους πάμπολλους αγανακτισμένους) με ακλόνητο παράδειγμα την πολύ πρόσφατη έκρηξη πανελλήνιας οργής κατά του πολιτικού διαπλεκόμενου συρφετού της εθνικής & λαϊκής προδοσίας, επ' ευκαιρία του εορτασμού του ΌΧΙ της 28ης Οκτωβρίου. Ίσως δεν τους συμφέρει. Ίσως φοβούνται να σταθούν ενώπιον της αλήθειας. Ίσως να τρέμουν τον εκβιασμό των αποκαλύψεων για τα βρωμερά πεπραγμένα τους. Ίσως πάλι, να αδυνατούν να αντιληφθούν και να αναγνωρίσουν το γίγνεσθαι της ιστορίας. Το τελευταίο δεν πρέπει απαραίτητα να προξενεί έκπληξη. Γιατί ας μην ξεχνάμε, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάποτε άνθρωποι πολέμησαν για την ελευθερία αυτής της χώρας.. λέμε τώρα..
Κάποτε άνθρωποι κατεστρεψαν την ελληνική γλώσσα.... θα λένε αργότερα!!!!
ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ - ΓΡΑΨΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΧΙ ΓΚΡΙΚΛΙΣ
τα ΓΚΡΙΚΛΙΣ ειναι η καταστροφή της ελληνικής γλώσσας